Welk jaar het exact was, weet ik niet meer. Ergens begin jaren negentig ging ik voor het eerst meer met de Gooise Hardrijders Vereniging mee op trainingskamp naar Inzell. In de herfstvakantie, dat was de traditie. Toen was de ijsbaan nog niet overkapt en ging die meestal pas eind oktober open.
Het was een bijzondere ervaring. Een ijsbaan met heeeeel mooi ijs prachting tegen een berg aan gelegen. Zo werd schaatsen alleen maar mooier. Op 700 m hoogte, het voelde ook echt als een hoogtestage aan.
Ook toen was het zo dat heel schaatsminnend Nederland in die week daar te vinden was. Bijzonder schaatsiconen als Atje Keulen Deelstra of Jeen van de Berg schaatsen dan tegelijkertijd met ons. Dat was bijzonder.
Wat we nog meer bijzonder vonden waren de topschaatsers die op de uren na ons op het ijs kwamen. Zo keken we met veel plezier naar Igor Zjelezovski en Akira Kuroiwa. Hoe kon een schaatser zo gespierd zijn? Hoe hard moest je daar wel niet voor trainen? Al was het ook bijzonder te zien als ze achter elkaar schaatsten dat Kuroiwa slechts half zo lang was al Zjelezovski.
En dan aan het einde van een trainingsweek een wedstrijd schaatsen. In sextetten, wat betekent dat er tegelijk 3 wedstrijdparen in de baan zijn. De ervaren en gehaaide schaatsers wisten heel goed dat het laatste paar zelden werd teruggeschoten wegens een valse start. Zo zijn er verscheidende PR’s gereden.
Toen ik een aantal jaar terug opnieuw met wedstrijdschaatsen begon, stond er in de systemen nog altijd een snelste 500m tijd op Inzell. Hoewel dat niet klopte, was dat wel bijzonder..
Vier jaar geleden bedachten we in de voorjaarsvakantie ineens om weer eens naar Inzell te gaan. We hadden nog nooit op de inmiddels overdekte baan gereden. Dus kou of slecht weer was geen belemmering te kunnen schaatsen.Niet meer natregenen tijdens een training is wellicht minder pure sportbeleving, maar wel zo lekker. Het ijs was nog mooier en gladder dan ruim 25 jaar eerder..
Ons geluk was ook dat er verse sneeuw was gevallen. Zo ontdekten we de omgeving van Inzell ook als een aantrekkelijk langlaufgebied.
’s Ochtends op de schaats, ’s middags op de latten. Bovenal is de magie van in de bergen zijn die ook nog bedenkt zijn met een laagje sneeuw heel bijzonder.
De hernieuwde kennismaking was erg prettig.
In het najaar van datzelfde jaar bedachten we de traditie van vroeger op te pakken en in de herfstvakantie naar Inzell te gaan. We waren verrast door de Nederlandse invasie. Het is in die week drukker op de ijsbaan van Inzell dan op welke ijsbaan in Nederland. Mooi weer in de herfst maakt het extra aantrekkelijk. We ontdekten de omgeving nu ook op de mountainbike. Eindeloos veel grindpaden en stijgingspercentages tot over de 20% maken het tot een fantastisch fietsgebied. Bij mooi weer althans..
En zo is een (her)nieuwde traditie geboren. Lekker een weekje trainen in de herfst in Inzell en omgeving. Bij mooi weer is het werkelijk magisch en voelthet als de best denkbare voorbereiding op het schaatsseizoen. Of dat in de praktijk ook zo is weet ik niet zeker. Elke ochtend schaatsen en dat na een broodje snel de fiets op zorgt na een week voor ernstig verzuurde benen. Het herstelvermogen is in 25 jaar wat minder geworden… Het plezier is er niet minder om.. Die 39-er gaat er toch nooit komen.. (en de 45-er helaas ook niet meer)
